Τα παραδοσιακά ξύλινα αλιευτικά μας σκάφη είναι το
τελικό αποτέλεσμα μιας εξαιρετικής τέχνης. Κάποια απ’ αυτά αποτελούν τη μνήμη
της ναυτική μας παράδοσης. Χτίστηκαν από καραβομαραγκούς σε ελληνικά ναυπηγεία,
όπως τα έφτιαχναν οι πατεράδες και οι παππούδες τους και η σημασία τους είναι
τεράστια στην ναυτοσύνη της χώρας μας.
Η Ευρώπη για να προστατεύσει τη Μεσόγειο
από την υπεραλίευση αποφάσισε να χρηματοδοτήσει τη διάλυση αλιευτικών σκαφών.
46 εκατομμύρια ευρώ διατίθενται μέσω του Κοινοτικού Επιχειρησιακού Προγράμματος
Αλιείας για την καταστροφή αντί για διατήρηση της ναυτικής μας κληρονομιάς.
Οι
αλιείς, λόγω του ότι το δέλεαρ είναι μεγάλο, προτιμούν να διαλύουν το σκάφος
και να παίρνουν τα χρήματα παρά διατηρήσουν αυτή την κληρονομιά.
Καταστρέφοντας τα σκάφη στον βωμό των αποζημιώσεων, κάνουμε ένα μεγάλο
πολιτιστικό έγκλημα που πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.
Από το 1991 που
εφαρμόζεται το πρόγραμμα αυτό, έχουν διαλυθεί περίπου 12.500 τέτοια σκάφη και
διαφαίνεται ότι στα επόμενα χρόνια θα έχουν απομείνει ελάχιστα που να θυμίζουν
τη μεγάλη ελληνική ναυτική παράδοση.
Σήμερα λοιπόν που γίνεται μάχη για να κρατηθούν
κάποια σκαριά ζωντανά, και με αφορμή την εφαρμογή του επιχειρησιακού
προγράμματος για τη μείωση του αλιευτικού στόλου του Υπουργείου Γεωργικής
Ανάπτυξης και Τροφίμων για το 2018, το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος, ύστερα από
πρόταση του Ελληνικού Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών και του Συλλόγου «Πρωτέας»
για τη διάσωση και διατήρηση της ναυπηγικής και ναυτικής κληρονομιάς, διοργάνωσε
την Πέμπτη 29/03, συνέντευξη τύπου με στόχο το σταμάτημα της επιδοτούμενης καταστροφής των
ξύλινων αλιευτικών σκαφών.
Ήδη έχει συσταθεί Ομάδα Εργασίας για την Προστασία και την Ανάδειξη
των Παραδοσιακών Σκαφών και της Ξυλοναυπηγικής Τέχνης του Ελληνικού Χώρου, που
συγκροτήθηκε με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού (Ομάδα Εργασίας του
Υπουργείου Πολιτισμού) και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, για πρώτη φορά
δείχνει ενδιαφέρον σχετικά με την αντίφαση που περιέχει η πολιτική της
καταστροφής των παραδοσιακών σκαφών.
Όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα στην διάσωση αυτών των σκαφών είναι η διατήρηση.
Όπως τα ψάρια έτσι και τα σκάφη μπορούν να διασωθούν μόνο στο φυσικό τους χώρο,
δηλαδή στη θάλασσα.
Ευχόμαστε αυτή η εκδήλωση να επιφέρει άμεσα αποτελέσματα
για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάσωση παραδοσιακών σκαφών, ν’ αλλάξει άμεσα
αυτή η πολιτική, να μπορέσουμε να διαφυλάξουμε αυτά τα υπέροχα δημιουργήματα που είναι συνδεδεμένα με την ταυτότητα του
τόπου και η μεγάλη αυτή τέχνη των Ελλήνων καραβομαραγκών και ναυτικών να
κοσμεί σύντομα τον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
