Παρέμβαση της Ελένης Σταματάκη για την Ημέρα της Γυναίκας

Εμείς οι γυναίκες, δεν θεωρούμε τη σημερινή μέρα, μέρα γιορτής, αλλά μέρα μνήμης και διεκδίκησης. Το λέμε κάθε χρόνο αλλά καλώς κάνουμε να το επαναλαμβάνουμε γιατί οφείλουμε να θυμίζουμε σε όσους ξεχνούν ή δεν γνωρίζουν ότι η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι ανθοδέσμες και σοκολατάκια.

Σήμερα τιμάμε τον αιματοβαμμένο αγώνα των εργατριών στα εργοστάσια της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, που κτυπήθηκαν άγρια από την αστυνομία κατά τη διάρκεια τη διαδήλωσης, όταν διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους για ίσες ευκαιρίες και ίσες αμοιβές με τους άνδρες συναδέλφους τους.

53 χρόνια μετά, το 1910 η μέρα αυτή ορίστηκε ως επέτειος για την Ημέρα της Γυναίκας και ιδιαίτερα της εργαζόμενης γυναίκας.

Οι γυναίκες λοιπόν δεν ζητάνε μόνο ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ. Δίπλα στα τριαντάφυλλα παλεύουν για ΨΩΜΙ. Το ΨΩΜΙ συμβολίζει τις ίσες ευκαιρίες στην εργασία, την ίση αμοιβή για ίση εργασία, το σεβασμό μέσα στο χώρο εργασίας.

Τα ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ σημαίνουν το σεβασμό, τη συντροφικότητα, τη στήριξη των πολλαπλών ρόλων των γυναικών, τις γυναίκες ανεξαρτήτως  θρησκείας, ταξικής προέλευσης, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, τις τρανς γυναίκες, τις γυναίκες στις φυλακές, τις γυναίκες πρόσφυγες κ.ο.κ.

Σε μια εποχή γενικευμένης ανεργίας, οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα και πυκνώνουν πρώτες τις τάξεις των ανέργων, τις τάξεις της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας. ΟΙ γυναίκες είναι αυτές που επιστρέφουν πρώτες στο σπίτι και επωμίζονται όλα τα βάρη του νοικοκυριού, τη φροντίδα των ανήλικων παιδιών και των ηλικιωμένων γονιών.

Η ανεργία και η ενασχόληση με τη φροντίδα των παιδιών και του νοικοκυριού είναι οι τομείς στους οποίους, στην Ελλάδα, η διαφορά μεταξύ των δύο φύλων είναι η μεγαλύτερη απ’ ότι σε όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε.. Έχουμε τη μεγαλύτερη διαφορά στα ποσοστά ανεργίας από όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Έχουμε το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό στην ΕΕ γυναικών σε διευθυντικές θέσεις και παρά την ποσόστωση, οι γυναίκες που είναι εκλεγμένες και στο κοινοβούλιο δεν έχουν ξεπεράσει διαχρονικά το 23%.

Την ίδια στιγμή, το ποσοστό των ανδρών που ασχολούνται με την φροντίδα των παιδιών και τις οικιακές εργασίες είναι πάρα πολύ μικρό.

Η δυσμενέστερη θέση των γυναικών δεν είναι ιδιαιτερότητα της χώρας μας είτε των ανατολικών χωρών. Ενδεικτικά αναφέρουμε το παράδειγμα της απόλυσης εγκύου στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων από ισπανική τράπεζα, την οποία νομιμοποίησε και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με την αιτιολογία ότι το σκεπτικό και ο λόγος της απόλυσης δεν αφορούσε την εγκυμοσύνη. Αυτή η απόφαση δημιουργεί ένα προηγούμενο που θέτει σε κίνδυνο την προστασία της μητρότητας και απαιτεί επαγρύπνηση και ανάπτυξη όλων των απαραίτητων μηχανισμών που θα αποτελέσουν ανάχωμα για τα δικαιώματα των γυναικών.   

Η επιλογή της σημερινής μέρας για να εισαχθεί προς συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή της βουλής η Κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης θα περάσει στις ημερομηνίες σταθμούς του γυναικείου κινήματος. Επειδή, εμείς οι γυναίκες δεν θεωρούμε τη σημερινή μέρα, ημέρα γιορτής αλλά ημέρα αγώνα, διεκδίκησης και κατακτήσεων της Ισότητας των Γυναικών. Η σύμβαση της Κωνσταντινούπολης είναι και αυτή μια κατάκτηση ενός αγώνα που ξεκίνησε εδώ και αρκετό καιρό.

Η κύρωση εναρμονίζει τη νομοθεσία της χώρας μας με τη σύμβαση και έχει σκοπό τη λήψη μέτρων και την ανάληψη δράσης για την πρόληψη και την καταπολέμηση κάθε λογής έμφυλης βίας και της ενδοοικογενειακής βίας και την προστασία των θυμάτων. Είναι ένα βήμα για την αποτελεσματικότερη προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών.

Είναι μια υποχρέωση, γιατί αν επικυρωθεί αυτή η σύμβαση θα υποχρεωθούν όλες οι κυβερνήσεις να θεσπίσουν νομοθετικά μέτρα προστασίας των γυναικών, τιμωρίας όλων όσων ακούν βία με οποιοδήποτε μέσο σε βάρος των γυναικών, εξάλειψη των διακρίσεων με βάση το φύλο και προστασία του σεβασμού στην προσωπικότητα .

Πριν δύο μέρες τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση ένα ακόμα νομοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών για την «Προώθηση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας». Για πρώτη φορά, ένα νομοσχέδιο αντιμετωπίζει αυτοτελώς αυτό το τόσο σημαντικό θέμα, το οποίο μέχρι σήμερα συμπεριλαμβανόταν μέσα στο το οικογενειακό, το εργατικό δίκαιο κλπ. και σχεδόν συγκαλυπτόταν.

Πρέπει επίσης να πούμε ότι κάθε νομοθετική ρύθμιση που στοχεύει στην άρση των προκαταλήψεων για το φύλο ή που ενισχύει την κοινωνική μέριμνα για την οικογένεια, ώστε να πηγαίνουν τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς και να έχουν γεύμα στο σχολείο ή που παρέχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας ανεξαρτήτως αν εργάζεται ή όχι, είναι βήματα για την κοινωνική ενδυνάμωση των γυναικών.

Πέρα από τις ιδιαιτερότητες, ταξικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές, οι διακρίσεις, η σωματική βία, η λεκτική βία, η σεξουαλική παρενόχληση, το trafficking, η αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος αποτελούν καθημερινή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος των γυναικών.

Πρέπει λοιπόν σήμερα να τιμούμε εκείνες τις γυναίκες που αγωνίστηκαν διαχρονικά, τις εργάτριες, τις συνδικαλίστριες, τις ακτιβίστριες, τις αντάρτισσες, τις σουφραζέτες, αλλά και να διαμαρτυρόμαστε και να διεκδικούμε για όσες δεν έχουν φωνή. Πρέπει να αγωνιζόμαστε εμείς για αυτές που δεν μπορούν να αγωνιστούν. Πρέπει να διαμαρτυρόμαστε εμείς για αυτές που δεν έχουν τη δυνατότητα να διαμαρτυρηθούν. Αυτό σημαίνει γυναικεία αλληλεγγύη.