Ομιλία στη Βουλή της Ελένης Σταματάκη για το «Σύμφωνο Συμβίωσης»

Ομιλία στη Βουλή της Ελένης Σταματάκη στη συζήτηση για το «Σύμφωνο Συμβίωσης» και άλλες διατάξεις.
Κυρίες/ Κύριοι Συνάδελφοι,
Με το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα και με την ψήφισή του, η χώρα μας θα πάψει να είναι σε έναν ακόμα τομέα, θλιβερή ντροπιαστική εξαίρεση. Από το 2001 μέχρι σήμερα ο πολιτικός γάμος των ομόφυλων ζευγαριών αναγνωρίστηκε από την πλειοψηφία των Ευρωπαϊκών κρατών, από χώρες της Βόρειας και της Λατινικής Αμερικής, της Νότιας Αφρικής και από τη Νέα Ζηλανδία. Πολλές άλλες χώρες, ετοιμάζονται να τον αναγνωρίσουν, όπως η Αυστραλία και η Σλοβενία, η Ελλάδα δεν είναι μέσα σε αυτές. Για την ακρίβεια στην Ελλάδα δεν έχει επεκταθεί ακόμα ούτε το Σύμφωνο Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια.

Και είναι κρίμα να μην πρωταγωνιστεί η Ελλάδα στο ζήτημα αυτό. 

Δεδομένου ότι από το 1983 και μετά το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο παρακολούθησε τις διεθνείς εξελίξεις και σε πολλά ζητήματα, ο Έλληνας νομοθέτης έκανε σαφώς προοδευτικές επιλογές. Αλλά και ένα ολόκληρο κίνημα, το γυναικείο κίνημα, από τη δεκαετία του ’80 είχε θέσει τα ζητήματα του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, της ελεύθερης συμβίωσης ανάμεσα σε ομόφυλα και ετερόφυλα άτομα και της επίσημης αναγνώρισης από πλευράς της πολιτείας των επιλογών αυτών και της νομικής κατοχύρωσής τους και της εξίσωσής τους, με όλα όσα προβλέπει ο νόμος.

Ένα μεγάλο κενό έρχεται να καλύψει το σημερινό νομοσχέδιο.
Η εμπειρία έχει δείξει ότι η ισότητα απέναντι στους νόμους επηρεάζει και την κοινωνική ισότητα. Γιατί πως η πολιτεία προτρέπει τους πολίτες να αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους τους ως ίσους, όταν νομοθετικά η ίδια δεν κατοχυρώνει αυτή την ισότητα. Η χώρα μας, είναι από τις τελευταίες χώρες που δεν αναγνωρίζουν επίσημα τις ομόφυλες σχέσεις. Το νομοσχέδιο αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα στον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας, στην κατεύθυνση προστασίας των δικαιωμάτων όλων των πολιτών εξίσου και θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί αυτός ο νόμος είναι η μόνη νομική αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών. Να μην αφήσουμε κενά στο νόμο αυτό.

Πρώτα από όλα είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζει πλήρως την οικογενειακή σχέση ανάμεσα στα δύο άτομα. Αυτό αφορά όλα τα ζευγάρια που επιλέγουν να συνάψουν Σύμφωνο Συμβίωσης. Επομένως όλα τα δικαιώματα που σχετίζονται με τη φορολογία, τα κληρονομικά, την ασφάλεια υγείας, τα επιδόματα, τις συντάξεις, την άδεια παραμονής, την απόκτηση ιθαγένειας και όσες άλλες νομικές διατάξεις υπάρχουν για την προστασία της οικογένειας.

Παρατηρούμε ότι ο συγκεκριμένος νόμος αποφεύγει να ασχοληθεί με το αμφιλεγόμενο θέμα της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, αν και δημιουργεί κάποιες προϋποθέσεις. Είναι κατανοητό σε ένα βαθμό, διότι είναι ανάγκη να διεξαχθεί ένας κοινωνικός διάλογος ώστε να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη και να εξορθολογιστούν οι αντιδράσεις, με την απαραίτητη επιστημονική παρέμβαση. Ωστόσο είναι επιβεβλημένο να αρχίσει αυτός ο διάλογος σήμερα γιατί υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες και πρέπει να προστατευθούν από το νόμο. Θα μπορούσαμε να επανεξετάσουμε κάποιες διατυπώσεις που καθορίζουν φυλετικά τη γονεϊκότητα, ανοίγοντας παράλληλα το διάλογο που ανέφερα προηγουμένως, για την τεκνοθεσία, αλλά και για το δικαίωμα σύναψης πολιτικού γάμου.
Κατά την γνώμη μου όλα αυτά θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνοντα στο σημερινό νομοσχέδιο.
Είναι δικαιώματα ατομικά –κοινωνικά και πρέπει να προστατεύονται από την κοινωνία.
O νόμος αφήνει απ΄ έξω τα Τρανς άτομα. Χρειάστηκε να παρέμβουμε για να μπορέσουν να περάσουν μέσα άτομα που είχαν άδεια εισόδου ,αλλά…
Άμεσα θα πρέπει να νομοθετήσουμε για να αποκτήσουν τα άτομα αυτά ταυτότητα φύλου.
Βέβαια ο νόμος δε μένει εκεί αλλά ποινικοποιεί το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, ο οποίος σήμερα έχει αποκτήσει πολύ μεγάλες διαστάσεις και τα κρούσματα ρατσιστικών επιθέσεων ενάντια στην ανθρώπινη ζωή. Επιπλέον άλλο ένα σημαντικό σημείο είναι ότι επανακαθορίζει τη διαχείριση της παιδικής παραβατικότητας, με σεβασμό στην ιδιότητα της παιδικότητας, ορίζοντας πιο ήπιες δικαστικές διαδικασίες και πιο ελαστικές ποινές για τους ανήλικους παραβάτες.
Δεν πρέπει να αγνοήσουμε από αυτό το νόμο τις ρυθμίσεις για το σωφρονιστικό σύστημα. Το νοσοκομείο των φυλακών επιτέλους θα υπαχθεί στο ΕΣΥ, ώστε οι ασθενείς κρατούμενοι, μετά από τόσους αγώνες, αποχές από το συσσίτιο και τη λήψη φαρμάκων για να εισακουστούν τα αιτήματά τους, να έχουν πρόσβαση σε πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σε στοιχειώδεις υπηρεσίες κανονικού νοσοκομείου. Οι κρατούμενοι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν, με το σύστημα ηλεκτρονικής επιτήρησης.
Πολύ σημαντική είναι και η ρύθμιση για τις μητέρες και για τα μικρά παιδιά που κρατούνται στη φυλακή μαζί τους. Σήμερα δώδεκα μωρά και δύο έγκυες γυναίκες κρατούνται στην ειδική πτέρυγα των γυναικείων φυλακών Θήβας. Τα παιδιά κρατούνται μαζί με τις μητέρες τους μέχρι να κλείσουν τα τρία τους χρόνια και ύστερα αποχωρίζονται από αυτές. Ο νόμος αυτός δίνει τη δυνατότητα σε μητέρες μικρών παιδιών, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα μέρος κατάλληλο για αυτά. Ένα μέρος όπου θα μπορούν να παίξουν, να κοινωνικοποιηθούν, να απολαύσουν όλα αυτά τα πράγματα που έχουν ανάγκη.
Το δικαίωμα κάθε παιδιού να μεγαλώνει μαζί με τους γονείς του, είναι κατοχυρωμένο από τη διεθνή σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού και κανένα παιδί δεν μπορεί να κρατείται. Καταλαβαίνουμε όλοι πόσο τραυματικός μπορεί να είναι ο εγκλεισμός για ένα παιδί που γεννιέται μέσα στη φυλακή. Η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού, ορίζει μεταξύ άλλων ότι, οφείλουμε ως πολιτεία να πάρουμε όλα τα κατάλληλα μέτρα για να εφαρμόζονται τα δικαιώματα των παιδιών, να βοηθάμε τα παιδιά να διατηρούν τις οικογενειακές τους σχέσεις.

Είναι ένα νομοσχέδιο, θα λέγαμε γενικότερα για τους «αόρατους» αυτής της κοινωνίας: τους ομοφυλοφίλους που διεκδικούν το δικαίωμα της οικογενειακής ζωής, για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που απειλούνται από την άνοδο του ρατσισμού και των φασιστικών επιθέσεων, για τα παιδιά που ζουν στην παρανομία, για τα παιδιά που γεννιούνται στη φυλακή και τις μητέρες τους, για τους εφήβους που δίνουν πανελλαδικές εξετάσεις μέσα από τις φυλακές και τα καταφέρνουν, περνάνε σε ένα ΤΕΙ ή ένα ΑΕΙ και δεν μπορούν να φοιτήσουν, για τους ασθενείς των φυλακών, που ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, χωρίς ιατρικό προσωπικό για να τους φροντίσει, πολλές φορές χωρίς φάρμακα και νοσοκομειακό εξοπλισμό. Δεν πρέπει να πανηγυρίζουμε γιατί όλα αυτά είναι αυτονόητα δικαιώματα. Επειδή όμως για να κατοχυρωθούν αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα χρειάστηκαν πολλά χρόνια αγώνων, μπορούμε να νιώθουμε χαρούμενοι που σήμερα επιτέλους έγινε ένα βήμα για την δικαίωση αυτών των ανθρώπων και των αγώνων τους.